Home

Toen ik voor het eerst als papa op een schoolplein stond was ik 30. Niet de jongste van de aanwezige ouders, maar zeker niet de oudste. Ik was een behoorlijk energieke vader, al zeg ik het zelf. Mijn kinderen werden zelfs wel eens moe van mij. Rennen en klimmen op het schoolplein paste mij goed. Lacherig keek ik dan naar die 'oudjes', de vijftig plussers waarvan je kon twijfelen of het nou papa of opa was, die hun uiterste best deden ook hun rennende en klimmende kids bij te benen. 'Wat ben je dan een lul' dacht ik dan. Met een aantal ouders had ik leuk contact, een paar van hen had ik als kind nog mee op school gezeten of gevoetbald. Al met al voelde ik me daar, eerst met 1 en later met 3 kinderen op hetzelfde schoolplein, aardig op mijn gemak. Ook als vrijwilliger bij activiteiten was ik actief, en het voelde goed. Toen de jongste naar de middelbare school ging, verviel mijn rol als plein-ouder. Ik was inmiddels begin 40 en, net als de kinderen, ook wel klaar met het schoolplein. Maar zoals het kan gaan, nam het leven een onvoorziene wending. En na een aantal schoolplein-vrije jaren diende zich in 2013 toch nog een kandidaat aan. Mijn jongste werd geboren en die had ik even niet zien aankomen. Ik was 43. Het begon, L'histoire se repete, met de creche. Al tijdens het eerste bezoek bekroop mij een ongemakkelijk gevoel. Je kunt jezelf heel anders voelen, dan de mensen je zien. Het verschil tussen 'net vader zijn' en 'een jonge vader zijn' sloeg me met volle kracht in mijn gezicht toen ik naar de overige vaders keek. Ik kreeg het visioen van een man met een wandelstok op een schoolplein, die in een verwoede poging zijn kind van 6 bij te benen vol op zijn gezicht gaat. Het zweet breekt me uit terwijl ik probeer naar de bijzonder vriendelijke creche-mevrouw te luisteren. Ik word opeens omringd door hippe, bebaarde thuisblijfpapa's en loopbaan mama's van rond de 30, die een App op hun smartphone raadplegen wat te doen bij vallende opa's. Verderop hoor ik een kind tegen mijn dochter zeggen 'je opa is gevallen' en ik constateer een volgende fase in mijn blinde paniek. God zij dank gaat mijn telefoon en kan ik me bij mijn partner en de creche-mevrouw verontschuldigen. Na een paar minuten relativeren gaat het wel weer. Ik herpak me en sluit me vol enthousiasme weer aan bij het gesprek over fruithapjes, slaap- en speeltijden voor de kinderen en de regels voor het wegbrengen. Die creche-periode ben ik redelijk goed doorgekomen. Af en toe moest ik mezelf weer even moed inspreken. Doorgaans was 'je bent zo oud als je je voelt' en 'm'n kind weet gelukkig wel beter' genoeg. Maar wat ik wist wat komen ging, het schoolplein! De kleine meid mocht naar school, hoera! Zo blij als ik voor haar was (ze was er echt aan toe) zo angstig dichtbij kwam mijn visioen. Daar stonden we dan, de vakantie nog vers in het geheugen en nog helemaal in zomerse sferen. Te wachten tot de deuren open gingen en het eerste schooljaar kon beginnen! De kleine meid had er zin in, dat scheelde. 'Spannend he papa?' zei ze, vrij hard. ER was tot op dat moment nog weinig aan de hand.... Ik keek voorzichtig om me heen met dat gevoel dat iedereen je aanstaart. Gelukkig, geen twijfelende blikken of onderdrukte lachjes van omstanders. Ik stond nog.